‘Climategate’ het hacken van de e-mail servers van verschillende klimaatwetenschappers, en het -vlak voor de Kopenhagen conferentie- naar buiten brengen van 4000 persoonlijke e-mails is nu 4 jaar geleden. Zelf benoemde sceptici buitelden over elkaar heen, luid kermend dat ze ‘alle e-mails’ hadden gelezen, en dat wat ze aantroffen ‘echt schokkend’ was. Klimaatwetenschappers hadden, aldus de sceptici, bewust data gemasseerd, deden aan cherry-picking, en probeerden bepaalde feiten onder het tapijt te vegen.
We zijn nu een paar jaar verder, en we hebben ondertussen nogal wat geleerd over de sceptici: het zijn zwetskousen. Om te beginnen zijn er 9 uitvoerige onderzoeken gedaan naar de gehackte e-mails, en wat blijkt? Alle wetenschap is uitgevoerd naar de hoogste standaards. Alle betrokkenen zijn volledig gevrijwaard van alle suggesties van onwetenschappelijk gedrag. Klimaatwetenschap is tegen het licht gehouden en de wetenschappelijke integriteit van de betrokkenen is volledig bevestigd. Daarmee is impliciet de klimaatwetenschap gevalideerd. Alle claims die door de sceptici zijn gemaakt, bleken volstrekte nonsens te zijn. De claims van de sceptici waren niets anders dan bewuste verdraaiing, leugens en bedrog.
Zoals ik eerder schreef, blijven de sceptici volharden in hun onhoudbare positie. Wie zijn toch de mensen die bewust desinformatie naar buiten brengen? vroeg ik me af. Wie en waarom? Ik kon me geen beeld vormen van deze mensen, tot ik ‘de Hockey stick and climate wars’ (HSCW) las. In dit ontluisterende boek legt Michael Mann de structuur onder de nonsens bloot.
The Hockey Stick and Climate wars, M. Mann
De HSCW beschrijft de jarenlange campagne van desinformatie, kromme argumentatie, intimidatie en leugens van de ontkenningsmachine tegen klimaatwetenschappers en de instituten waarvoor ze werken. Mann laat zien hoe de denial campaigners continue twijfel zaaien, en pogen wetenschappers persoonlijk in diskrediet te brengen. Ze worden in jarenlange rechtszaken en politieke hearings gezogen. Hun werkgevers worden gedreigd met rechtszaken. Dubieuze methodes zoals “netwerk analyse” worden ingezet om te suggereren dat de klimaatwetenschappers elkaars maatjes zijn, maar waarschijnlijk ook peer reviewer van elkaars werk zouden zijn.
Heel belangrijk in deze discussie is de rol van blogs en twitter. Het formuleren van een gedegen antwoord op een slordig zwetsverhaal kost de klimaatwetenschappers veel tijd. Ondertussen krijgt de desinformatie ruim aandacht in de pers. Via blogs en twitter wordt de desinformatie razendsnel rondgepompt op internet. Na het antwoord, verstomt het geraas, wordt een nieuwe red herring geintroduceerd, of een oude gerecycled.
Ik raad iedereen met interesse in het functioneren van wetenschap in de moderne communicatiemaatschapij aan het boek van Mann te lezen. Het blijkt dat er een georganiseerde descrediting machine is opgezet. Maar hoe gaat dat? En hoeveel kost dat? En wie betaalt dat? Vorige week kwam een onderzoek van de Guardian naar buiten. Een fonds was opgezet om desinformerende organisaties te funden. Tot nu toe had dit fund 120 Meuro uitgekeerd aan de ontkenningsmachine. Het schema bleek ook in de UK uitgekeerd te hebben. Hoe zou het in Nederland zijn?
Marco de Baar
Active Science 
Beste Marco de Baar,
Een super blogstuk, helemaal mee eens! Als je je wat verder in de tactieken en methoden van de klimaatontkenners wilt verdiepen is het boek Merchants of Doubt van prof. Naomi Oreskes (oceanograaf en historicus) en Conway een enorme aanrader.
Oreskes hanteert het scalpel en analyseert laagje voor laagje de achtergrond, herkomst en werkwijze van de denial machine. Opvallend is met hoeveel Public Relations vernuft deze tactieken en technieken al tijdens de koude oorlog zijn vormgegeven, en gedurende de ‘tobacco wars‘ zijn uitgeprobeerd op het Amerikaanse publiek en op de media.
Oreskes hanteert in haar boek een aanzienlijk notenapparaat en een berg aan documentatie uit de jaren ’70, ’80 en ’90 waarin je deze ontwikkeling kan traceren. En het is inderdaad een oefening in recycling: exact dezelfde smear tactics die eerst op Ben Santer van Lawrence Livermore Laboratories (nota bene het kernwapenlaboratorium van de VS) zijn toegepast, werden een paar jaar later op Michael Mann gericht.
Een kort maar interessant radio-interview (met beeld) met Naomi Oreskes is hier te bekijken: http://youtu.be/jOnXL8ob_js
Zeer aanbevolen.