NCOSM 2013

NCOSM vond plaats in een prachtlocatie: het EYE film institute in Amsterdam.

Vorige week sprak ik op de Nederlandse Conferentie over Onderwijs en Social Media, afgekort NCOSM.

De locatie was spannend, het EYE filmmuseum in Amsterdam en het thema was ‘close to my heart.’ Voor mijn doen had ik er veel tijd in gestoken, en was ik erg goed voorbereid.

Na zo’n prachtstart kan het eigenlijk alleen maar tegenvallen. En inderdaad, mijn ervaringen zijn op zijn best als ‘mixed’ te beschrijven.

Ik was ruim op tijd. Gelukkig maar, want er was nauwelijks een intake. Bij aankomst kreeg ik de conferentiebadge en werd ik met een joviaal armgebaar de juiste richting gewezen.  ‘Daarboven moet je zijn, in de workshopruimte’ kreeg ik mee, en: “Ga eerst maar eten.” Enigzins bevreemd peuzelde ik even later in mijn eentje een broodje op, en nam ik een sapje.

In de workshopruimte aangekomen was er geen technische support. Ik was zo vroeg dat ik het verhaal voor mij kon meemaken. Hanneke van Stokkom ‏( @HannekevS op twitter) en Karin Garritsen ‏( @KarinGarritsen op twitter), beide van de HAN, werden niet aangekondigd. Het was onduidelijk wanneer ze moesten beginnen met hun verhaal. Er druppelden wat mensen binnen, en uiteindelijk zaten er ongeveer 15 toehoorders, en 4 studenten in het publiek. Het verhaal was boeiend en heel concreet, en had wat mij betreft een groter publiek verdiend. Maar goed, ik heb 3 kwartier met aandacht geluisterd naar Karins en Hannekes afwegingen over de integratie van social media in de HAN marketingopleiding, en hoe ze de balans tussen marketingstrategie en social media toepassingen in het onderwijs proberen te vinden.

Toen Hanneke en Karin klaar waren, heb ik een tijdje gewacht. Het was pauze. Na de pauze waren er 2 toehoorders. Er was geen synchronisatie van de parallelle sessies en er liepen een paar praatjes uit. Nadat ik was begonnen kwamen er nog 4 toehoorders. Let wel… na een pauze van een kwartier. De deelnemers hadden niet van te voren aan hoeven geven welke sessie ze wilden bijwonen, dus ik wist niet of ik moest wachten of beginnen.

Uiteindelijk heb ik mijn memory-key  maar in de aanwezige laptop gestoken. Gelukkig werkte alles probleemloos, want anders had ik toch op mijn neus gekeken. Ook nu was er geen introductie vooraf. Na afloop van mijn verhaal was er geen discussieleider. De 6 toehoorders waren zeer welwillend, en discusieerden goed mee.

Laten we eerlijk zijn: 6 toehoorders is gewoon niet genoeg voor de tijdsinvestering die ik heb gemaakt, en ik vermoed dat hetzelfde voor de organisatie geldt. Als van te voren geïnventariseerd was hoeveel mensen mijn verhaal wilden horen, hadden we ons allemaal de moeite kunnen besparen. Daarvoor heb ik wel mijn agenda leeggemaakt, ben ik naar Amsterdam gekomen -uit Aken- en heb ik twee nachten doorgepoeierd om de presentatie te maken.

Toen ik mijn badge inleverde werd door een van de organisatoren nog eens benadrukt hoe belangrijk het onderwerp ‘social media voor wetenschapscommunicatie’ is. Belangrijk of niet, ik verliet de conferentie toch licht verbaasd: geen support en geen ‘dank je wel ‘ na afloop! En dan bedoel ik echt niets… Geen bon, geen fles, nee… zelfs geen handje kon er van af…

Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt.

Laten we het maar positief benaderen: Ik heb nu wel een mooie presentatie gemaakt, die met enige aanpassing zeer geschikt is om vaker te geven, in het bijzonder aan wetenschappers. Dan moeten we dat maar doen het komende jaar. De deadline heeft me gedwongen om daarvoor een heleboel intuities uit te werken. Vooruit…