Zondvloed (0)

Op 23 April, tijdens een vergadering van alle directeuren van Europese kernfusieonderzoeksinstituten in Parijs, werd Tony Donne benoemd tot uitvoerend directeur van het Europese kernfusieprogramma. Dat is een geweldige baan –in termen van uitdaging- en een hondenbaan –in termen van belasting en reis,- en werktijd! Om belangverstrengeling te voorkomen wilde Tony zelf niet stemmen tijdens de vergadering, en was ik aanwezig om FOM DIFFER te vertegenwoordigen.

Ik was enorm blij voor, en heel trots op Tony. ’s Avonds, bij het diner, vloeide de wijn. En ook na de meeting, ’s middags op de 24^e, dronken Tony en ik tegenover het Gare du Nord nog een biertje op zijn succes. Daarna ging ik met de trein naar Aken, en pakte ik de auto om naar de Bilt te rijden. Mijn vader zou de volgende dag zijn verjaardag vieren, en mijn broer en diens partner waren ingevlogen uit Curaçao. Ondanks dat mijn vrouw was thuisgebleven met rugklachten, was het diner op de 25^e heel gezellig.

My spirits were up, en ondanks het tijdstip, besloot ik na afloop nog even op mijn hotelkamer te surfen. Ik volg de blogs van Hassnae Bouazza, Peter Breedveld, Jona Lendering en Bart Verheggen regelmatig, waarna ik een rondje traditionele pers doe: NRC, BNR, Trouw en de Volkskrant.

Op de web editie van de Volkskrant kwam ik dit stuk van Maarten Keulemans tegen … Het stuk zelf stoorde mij en to add insult to injury werd ook nog een artikel aan in de zaterdageditie van de Volkskrant aangekondigd “dat zo belangrijk is” volgens Keulemans dat hij het “persoonlijk bij u in de bus wil brengen.”

Direct stuurde ik Keulemans een paar zure (mea culpa) tweets om mijn onvrede te uiten. Ik liet mij zelfs een “OMG” ontvallen, en sneerde over een culturele antropoloog die “ook een mening heeft over het klimaat.” Keulemans, op zijn beurt, positioneerde mij als een knalharde bèta die niet kan omgaan met sociale constructies. “Eerstejaars college filosofie” voegde Keulemans aan zijn tweets toe om mij mijn plaats te wijzen. Discussies op twitter hebben de neiging hebben om te ontsporen (mea culpa!) en ik wil echt niet in fitties belanden.

De geesteswetenschappen interesseren me juist zeer, en ik vind de culturele aspecten van wetenschap heel spannend. Met groot enthousiasme heb ik colleges filosofie gevolgd (For the record: niet alleen de eerstejaars vakken. Ik heb zelfs een invited lecture gehad op een grote filosofie conferentie) en ik wil simpelweg niet weggezet worden als een typische bèta met dedain voor de geesteswetenschappen. Ik liet het bij de belofte om op de stukken te reageren, waarop Keulemans positief reageerde.

Maar natuurlijk wist ik toen al dat Tony’s vertrek gevolgen zou hebben voor mij. Maarten, neem het me niet kwalijk: Ik heb gewoon niet eerder de tijd gevonden. Sinds 26 april reis ik door Europa met een verfomfaaide Volkskrant in mijn tas, met de ambitie “om nou eens echt vanavond” de reactie te schrijven. Een bizarre treinreis naar Wendelstein 7-X maakte het mogelijk om mijn reacties op papier te zetten.

Deze reacties (3 blogs) laten zich als volgt samenvatten

1. Keulemans slaagt er niet in om overtuigend de relatie tussen oplopende emoties in het klimaatdebat en het zondvloedverhaal te leggen. Dat komt omdat hij zich niet ingaat op het feitenmateriaal.
2. Keulemans maakt geen duidelijk onderscheid tussen klimaatwetenschap, klimaatbeleid en klimaat activisme. Dit leidt tot onduidelijkheden (en onjuistheden?) in zijn verhaal
3. Keulemans kent het zondvloedverhaal niet, en duidt de invloed van het zondvloedverhaal op het klimaatdebat precies verkeerd.
4. Keulemans beperkt zich tot mensen die zich zorgen maken over het klimaat. Dit lijkt logisch als je het zondvloedverhaal uitroept tot het canvas, maar is dat ook wel zo logisch? En zijn er andere canvassen mogelijk, en zo ja, hoe werken die uit?